Od słowa do słowa kończąc wrzaskiem

Dlaczego ludzie uważają, że podejmowanie decyzji pod wpływem emocji są czymś złym? Przecież gdy czas właśnie mija i wydłuża się, my bardziej przyzwyczajamy się do zaistniałej sytuacji, a potem nie przykładamy tak dużej wagi, jak robiliśmy to parę dni wcześniej. Z jednej strony to dobrze, bo nie można być złym człowiekiem stale i wciąż, ale z drugiej pobłażamy niektórym sprawom i dajemy tej drugiej stronie do zrozumienia, że w zasadzie nic takiego się nie stało. Sami w to nie wierzymy, ale po pewnym czasie już tak wypada. Czemu ludzie tak robią? Czemu odpuszczają?

Bo nie chcą stracić tej drugiej osoby? Być może. Samotność nadal dla wielu jest czymś przerażającym. Po coś jesteśmy tymi zwierzętami stadnymi. Pomijam skrajne przypadki, gdzie ludzie życia innego, niż w samotności, po prostu sobie nie wyobrażają, ale generalnie obecność drugiego człowieka (jakkolwiek) w naszym życiu jest jednak czymś normalnym. Czyli ten strach jest na tyle silny, że jesteśmy w stanie zmienić, a raczej uciszyć to, co czujemy, by nie zostać odtrąconymi, czy samotnymi po prostu.

Z tym, że to się gromadzi. I kumuluje. Zbiera. W końcu ile razy można chować głęboko to samo? Zawsze wychodzi, w jakikolwiek sposób. Można wybuchnąć i nawrzucać komuś, można delikatnie wspominać między wierszami, może przed przypadek, ale wyjdzie. Zupełnie naturalne. Nie można mieć tego za złe. Szczególnie, jeśli jest się prowokatorem takich zachowań. Jest jeszcze ta druga, jak zawsze, strona. Gdzie emocje chcą się na pewno wydostać, ale tak totalnie nie idzie. Introwertycy? Dokładnie oni, choć nie tylko. Nie widać w sensu w uzewnętrznianiu się, Płakanie w poduszkę czy długie kontemplacje są o wiele bardziej zrozumiałe dla tego typu ludzi.

Niezałatwione sprawy wrócą tym bardziej w emocjach. Już mniejsza, czy powierzchownie załatwi się jakiś temat, może się to oleje - tym gorzej - to wróci. Przy innej kłótni, dyskusji nawet. Wydaje się, że kłótnia jest na ostatni temat, a zaczyna się wyciąganie niezałatwionych spraw sprzed paru tygodni, może miesięcy. Gdzieś to nas ubodło, gdzieś to boli i wraca już nie drzazgą, a widłami.



Niech emocje będą zawsze. Nie można tego tłumić. Uciszy się i nawet nie wiemy, kiedy wyleci w powietrze. Nie można na siłę się uspokajać, jeśli mamy ochotę krzyknąć. Nie można na siłę wywoływać agresji, ale nie hamujmy tego, kim jesteśmy. Umiar! Bo jak rzucisz się z łapami na Twoją drugą połówkę, to wiedz, że jest źle, ale kiedy masz ochotę krzyknąć, to to zrób! Wyrzuć złość, ale postaraj się wykrzyczeć też jakieś dobre rzeczy. Płacz, jeśli chcesz, jeśli coś Ci to daje. To nic złego. Nie ukrywaj emocji! Żadnych, Twoich. To Cię tworzy. Nie udawaj, że jest inaczej. To nie przyniesie nic dobrego. Szkodzisz sobie. Zamykasz się. Starczy.




___________________________________________
"Pierwszy rok nie chodziliśmy pokłóceni spać,
a w drugim nie chodziliśmy spać niepokłóceni"
- HuczuHucz

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Świat się kończy!

Obraz
Przykro mi, ale musimy się z tym pogodzić. Era internetu dopadła nas bardziej, niż nam się wydaje. Przykro mi o tym pisać, ale jakoś czuję, że muszę się wyżalić światu ze świata. HISTORIA OPARTA NA FAKTACH Kładłam duże nadzieje w tym związku. Wydawało się, że będzie idealnie. Ona była totalnie zauroczona, zakochana, nie widziała nic poza Nim. To znaczy...poza Jego zdjęciami i oknem rozmowy z Nim. Smutna relacja opierająca się na słowach pisanych przez komunikator. Mówię smutna, bo znam finał historii. Poznali się bardzo dobrze. Znajomość trwa od trzech tygodni, a wiedzą o sobie naprawdę wiele. Ona ma skłonności to zbytniego otwierania się przed nieznajomymi, chyba Jemu to nie przeszkadzało, pozwolił Jej na to, a Ona zaufała. Znaleźli wspólny język i znajomość się rozwijała. Wreszcie mogli się spotkać, pojechała do Niego (przy świetnie sprzyjającej okazji jaką była wycieczka do Jego miasta). Teoretycznie pojechała do Niego; mieli się spotkać około godziny 15. Pasmo nieszczęść
Czytaj więcej

Skutki uboczne

Obraz
Wszystko jest takie śmieszne i takie zabawne. Nie przejmujmy się niczym, bawmy cały czas! No bo czemu nie? To chyba przez świat. Nie pozwala nam na bycie stale takimi dziećmi. Wszystko jest takie cudowne do czasu. Różnie z nim bywa, ale na zdrowy rozsądek, nie jesteśmy w stanie bawić się w swoim życiu wciąż i nieustannie. Niestety. Nie mam nawet na myśli okresu dorastania, potem podjemowania ważnych decyzji, stawania się dorosłymi. Chodzi mi o każdy dzień, pojedyncze momenty, które musimy wyważyć, dobrze zdecydować jakie będą, jakimi my mamy być w danej chwili, ponieważ każda taka chwila odbija się w mniejszym lub większym stopniu w przyszłości.  Już kiedyś pisałam o życiu, jako konstrukcji przyczynowo-skutkowej. Nieważne, jak bardzo żylibyśmy "ideologią #YOLO" nie przeskoczymy tego, że kiedyś poniesiemy konsekwencje wszystkich swoich czynów. Nieistotne, czy są i jak bardzo istotne lub czy efekty zobaczymy po ułamku sekundy, kilku dniach, roku. Czasem nawet nie zwrócimy
Czytaj więcej

#internet_friends #no_life #real_world_sucks

Troszku z dedykacją Ja tam życia bez internetu sobie nie wyobrażam. Do pewnego stopnia jestem uzależniona. Oczywiście zdaje sobie sprawę z ważniejszych rzeczy, ale, już abstrahując od źródła wiedzy, jest to miejsce do wyrażania siebie, swoich emocji. No i tak, ludzie publikują się w internecie, bo w realnym świecie nie są dobrze odbierani, nie są w ogóle odbierani i internet traktują, jako pewnego rodzaju ucieczkę? Czy może nawet nie próbowali i zamykają się przed światem ukazując siebie tylko tutaj? W każdym razie w internecie jest lepiej. Jest prościej. Wszystko możesz wcześniej przemyśleć sto razy, dokolorować, zretuszować. Możesz poczuć się lepszym. Często tylko w wyidealizowanym świecie możemy coś znaczyć, kogoś zainteresować, ktoś może nam ofiarować pomoc. Znajomości internetowe. Każda opiera się na innej relacji, od zakochania się w czyimś zdjęciu, przez zainteresowanie poglądami do chęci pomocy komuś. Każda z założenia jest czymś dobrym. Ale różnie bywa. Zakochaliśmy s
Czytaj więcej