Powolna autodestrukcja

Nie móc zasnąć w pokoju pełnym myśli, to powolna autodestrukcja. Zdecydowanie nie polecana przeze mnie opcja, już lepiej tracić czas śpiąc.


To tak a propos wczorajszej/dzisiejszej nocy. Obudziłam się po 24 i nie mogłam zasnąć. Nawet mój ukochany tak bardzo Tumblr nie był w stanie mnie zainteresować, na bloga nie miałam weny, a na kochanym Fejsbusiu sami ludzie, którzy nie zasługują na rozmowy ze mną o tej porze. Została mi muzyka. Jak wiadomo ludzie wrażliwi (jestem Artystką, opływam we wrażliwość) są bardzo emocjonalnie związani z każdą dziedziną sztuki, a muzyka ich nie opuszcza. Mnie wystarczy kilka znajomych dźwięków i tak jakby moje myślenie totalnie się zmienia, nie interesuje mnie TU i TERAZ, tylko CO BYŁO i CO BY BYŁO GDYBY. Zaczęło się niewinnie, od "To co dzisiaj spieprzyłaś Terelak?"; jako, że po 10 znudziło mi się wyliczanie, zmieniłam temat. "Dlaczego mu nie pomogłaś?" Jak to nie? Cały czas z nim jestem, a On potrzebuje obecności i zrozumienia. Moje tłumaczenie się samej przed sobą trochę trwało, coś jednak muszę mieć na sumieniu... Sporo czasu trwało rozmyślanie o bieżących rzeczach. Musiało być grubo po 1. 
Temat (nie dnia, nie tygodnia, nawet nie miesiąca) Pory Roku. Dokładnie, całej pory, plus/minus 3 miesięcy. Bo jakoś tak na wiosnę łapię doła. Ludzie się łączą, kochają, cieszą, wszystko robią razem, chodzą śliczni przez miasto trzymając się za ręce. A ja mam doła. Pod warunkiem, że jest słońce. Słońce kocham. Gdy nie ma słońca pocieszam się tym, że dla tych cudownych ludzi też go nie ma. Czuję się wtedy trochę jakby moja wartość, jako człowieka malała. Zbyt szybko. Im więcej radości wokół, która mnie omija, tym jestem gorsza. Ludzi wokół jest multum, ale są jacyś tacy...Ja po prostu dając wiele wymagam tak samo dużo od innych. 
Te przemyślenia mnie niszczą, uświadamiam sobie, że cokolwiek znaczę tylko dla dwóch osób, reszta mnie lubi, może niektórzy bardziej, ale to na chwilę. Wtedy dochodzi do mnie, że jednak jestem sama; tak wewnętrznie, emocjonalnie jestem sama. To niezdrowe. Zamykam się na świat, na innych, bo zaczynam szukać człowieka idealnego i idealnego skrawka świata. A przecież nie wierzę w ideały. Z czasem jestem w stanie sobie ubzdurać że do niczego się nie nadaję, nie mam przyszłości, jestem jakaś niedorobiona, nic nie potrafię. Oczywiście po 20 godzinach wiem, że to bzdura, ale ja zbyt łatwo działam pod wpływem emocji, łatwo coś mi wmówić, sama sobie robię to masakrycznie szybko. 
Nadal uważam, że myśleć trzeba. Często. Tylko kurde niech to będzie racjonalne. Niech ktoś mnie nauczy patrzeć na świat takim, jakim jest.

Artyści mają przerąbane.
(Tak dla jasności - proszę czytać "Artystka" nie-dosłownie.)




_____________________________________
"Żyję.
Poniekąd przyszłością,
Wciąż prawie notorycznie tym, co było."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Świat się kończy!

Obraz
Przykro mi, ale musimy się z tym pogodzić. Era internetu dopadła nas bardziej, niż nam się wydaje. Przykro mi o tym pisać, ale jakoś czuję, że muszę się wyżalić światu ze świata. HISTORIA OPARTA NA FAKTACH Kładłam duże nadzieje w tym związku. Wydawało się, że będzie idealnie. Ona była totalnie zauroczona, zakochana, nie widziała nic poza Nim. To znaczy...poza Jego zdjęciami i oknem rozmowy z Nim. Smutna relacja opierająca się na słowach pisanych przez komunikator. Mówię smutna, bo znam finał historii. Poznali się bardzo dobrze. Znajomość trwa od trzech tygodni, a wiedzą o sobie naprawdę wiele. Ona ma skłonności to zbytniego otwierania się przed nieznajomymi, chyba Jemu to nie przeszkadzało, pozwolił Jej na to, a Ona zaufała. Znaleźli wspólny język i znajomość się rozwijała. Wreszcie mogli się spotkać, pojechała do Niego (przy świetnie sprzyjającej okazji jaką była wycieczka do Jego miasta). Teoretycznie pojechała do Niego; mieli się spotkać około godziny 15. Pasmo nieszczęść
Czytaj więcej

Skutki uboczne

Obraz
Wszystko jest takie śmieszne i takie zabawne. Nie przejmujmy się niczym, bawmy cały czas! No bo czemu nie? To chyba przez świat. Nie pozwala nam na bycie stale takimi dziećmi. Wszystko jest takie cudowne do czasu. Różnie z nim bywa, ale na zdrowy rozsądek, nie jesteśmy w stanie bawić się w swoim życiu wciąż i nieustannie. Niestety. Nie mam nawet na myśli okresu dorastania, potem podjemowania ważnych decyzji, stawania się dorosłymi. Chodzi mi o każdy dzień, pojedyncze momenty, które musimy wyważyć, dobrze zdecydować jakie będą, jakimi my mamy być w danej chwili, ponieważ każda taka chwila odbija się w mniejszym lub większym stopniu w przyszłości.  Już kiedyś pisałam o życiu, jako konstrukcji przyczynowo-skutkowej. Nieważne, jak bardzo żylibyśmy "ideologią #YOLO" nie przeskoczymy tego, że kiedyś poniesiemy konsekwencje wszystkich swoich czynów. Nieistotne, czy są i jak bardzo istotne lub czy efekty zobaczymy po ułamku sekundy, kilku dniach, roku. Czasem nawet nie zwrócimy
Czytaj więcej

#internet_friends #no_life #real_world_sucks

Troszku z dedykacją Ja tam życia bez internetu sobie nie wyobrażam. Do pewnego stopnia jestem uzależniona. Oczywiście zdaje sobie sprawę z ważniejszych rzeczy, ale, już abstrahując od źródła wiedzy, jest to miejsce do wyrażania siebie, swoich emocji. No i tak, ludzie publikują się w internecie, bo w realnym świecie nie są dobrze odbierani, nie są w ogóle odbierani i internet traktują, jako pewnego rodzaju ucieczkę? Czy może nawet nie próbowali i zamykają się przed światem ukazując siebie tylko tutaj? W każdym razie w internecie jest lepiej. Jest prościej. Wszystko możesz wcześniej przemyśleć sto razy, dokolorować, zretuszować. Możesz poczuć się lepszym. Często tylko w wyidealizowanym świecie możemy coś znaczyć, kogoś zainteresować, ktoś może nam ofiarować pomoc. Znajomości internetowe. Każda opiera się na innej relacji, od zakochania się w czyimś zdjęciu, przez zainteresowanie poglądami do chęci pomocy komuś. Każda z założenia jest czymś dobrym. Ale różnie bywa. Zakochaliśmy s
Czytaj więcej